#2 - Ayobowan

ආයුබෝවන් - Ayobowan 1) Goedendag 2) Sinhala:Moge je leven goed zijn 

Dag 4 t/m 8 - General Teaching Hospital, Anuradhapura

Na een warme nacht - zoals elke nacht - en iets minder slaap dan gehoopt werd ik rond 7.00 uur wakker. De eerste Sri Lankese zonnestralen kwam mijn kamer binnen dringen. Tijd voor actie. 

Omdat het de eerste stagedag was, hadden we 's ochtends placement en in de middag gingen we met de nieuwelingen en onze gids op citytrip in de tjoek-tjoek. In een restaurantje in de stad heb ik de meest pittige kip ooit gegeten, na een halfuur had ik nog steeds tranende ogen en last van m'n tong. Welkom in Sri Lanka!

Hoe ziet dat er uit, zo'n gemiddelde doordeweekse werkdag?

< 08.00 uur

Opstaan rond 7.30 uur. Het ontbijt staat dan al klaar en samen met de andere studenten eten we onze cake, muesli, toast, fruit of wat voor lekkers de kok dan ook heeft klaargemaakt. De verpleegkundigen beginnen rond 8.00 uur, als fysio is er pas vanaf 8.30 uur patiëntenzorg. Ik kan dan 's ochtends iets rustiger aandoen, wat ik - absoluut géén ochtendmens zijnde - overigens niet heel erg vind. 

08.00 - 12.00 uur

Rond 8.15 verlaat ik het Work the World huis. Het dienstdoende personeel houdt deskundig bij wie en hoe laat iemand het huis verlaat en registreert dit bij terugkomst ook weer. Zodoende weten ze of ze zich zorgen moeten maken als iemand rond middernacht nog niet terug is gekeerd... Het ziekenhuis is maximaal 5 minuten wandelen en eerst moet ik mijn aanwezigheid (naam + begintijd) opschrijven bij het hoofd van de Verpleging. Daarna wandel ik door naar de 'Healthnet' waar weer een schriftje voor buitenlandse studenten klaarligt voor een dito inschrijving.

Vervolgens loopt ik helemaal langs het hoofdgebouw naar het Department of Physical Medicine (DPM) waar alle fysiotherapeuten zitten. Ik zeg gedag tegen het hoofd van de afdeling (Ahdjid), maak kort een praatje met hem en loop dan naar de oefenzaal. Daar is het wachten tot de eerste patiënten zich melden. De piek qua patiëntenzorg ligt hier tussen 9.00 - 11.00 uur. 

12.00- 14.00 uur 

Lunchtijd: ik wandel weer richting het Work the World huis waar de kok meestal de lunch al klaar heeft staan (wat een luxe). Vaak is dit iets van tosti's, pannenkoekjes, rice & curry, vlees/ vis of sandwiches. Daarna tijd voor een powernapje op bed of in de hangmat op het dakterras. Rond 13.45 uur loop ik weer naar het ziekenhuis. 

14.00 - 16.00 uur

De tweede shift begint om 14.00 uur. Er druppelen wat patiënten binnen, maar het is eigenlijk altijd veel minder druk dan in de ochtend. Ik verleen wat hand- en spandiensten of ga zelf met een patiënt aan de slag. 

Iets voor vieren wandel ik weer de warmte in. In omgekeerde volgorde moet ik me uittekenen: eerst langs Healthnet voor een handtekening, via het kantoortje van de Verpleging en dan naar huis.

> 16.00 uur

In het Work the World huis wordt één keer per week Singalese taalles gegeven. Wel praktisch ook, want de patienten kunnen Engels wel aardig verstaan maar echt spreken doen ze het niet. Ik scoor nu elke keer dik veel punten als ik iets van onderstaande zeg: 

• Ayubowan = Goedendag
• Istuthi = Bedankt
• Mage nama = Mijn naam is...
• Oyage khohamadu = Hoe gaat het?
• Mama hoendin = Het gaat goed

Inmiddels lukt het bijna ook om tot 10 te tellen. Handig voor sommige oefeningen en leuk om samen met de patiënt te oefenen. Daarnaast is er in het huis op woensdag een kookworkshop en op donderdagavond een BBQ. Je kunt ook kiezen om het stadje in te gaan of lokale hotspots te bezoeken. In het hotel verderop kun je tegen betaling chillen in het zwembad. Plenty of options dus!

Hardlopen heb ik ook uitgeprobeerd, maar door agressieve wilde honden, het chaotische verkeer en tig starende locals is dat toch een wat minder chille ervaring dan in Nederland. Naast ontspanning is het in de namiddag en avond ook de tijd om aan de studie te werken. Tussen 18 - 18.30 uur staat ons avondeten alweer klaar, de kok hier is trouwens echt geweldig, zoveel lekkers maakt ie!

Department of Physical Medicine  

'Marieke' is voor de fysiotherapeuten (die goed Engels kunnen spreken en verstaan) lastig uit te spreken. "But you can call me Zee / Sea / C", zeg ik dan meestal nadat ik me heb voorgesteld. De fysio's zijn stuk voor stuk ontzettend vriendelijk, ze werken 7 dagen in de week (weekend kennen ze niet) en snappen niet dat 'Dutch' niet hetzelfde is als Engels. Ze zitten soms vol bewondering te kijken als ik simpele oefeningen met een bal doe. Best grappig (en blijkbaar vinden zij dat ook, want ze hebben de neiging om te lachen als ik met een patiënt bezig ben, wat dan soms ook weer gek voelt).  

Op een gemiddelde dag komen er ongeveer 200 patiënten. Dat klinkt als absurd veel, maar verdeeld over 4 ruimtes en met 8 therapeuten valt de werkdruk voor hen nog mee. De patiënten lopen allemaal op blote voeten vanwege het boeddhisme en er staat dan ook iedere dag een hele rij slippers voor de deur. Op maandag, woensdag en vrijdag nemen ze nieuwe patiënten aan, de dinsdag en donderdag zijn voor de herhaalafspraken. Voor het DPM hebben ze een verwijzing nodig. Alle medische zorg is trouwens gratis voor de inwoners van Sri Lanka, daarom staan ze vaak al vanaf 5.00 uur in de ochtend in de rij voor medische hulp (m.n. medicijnen, tandarts en andere afdelingen buiten het DPM). 

Het DPM heeft vele vormen van Elektrotherapie (ultrasound, shockwave, infrarood, TENS, etc) waarbij ze de patiënt op een behandelbank achter een gordijn stoppen, apparaat er boven doen en een halfuur later weer ophalen. Dat is dan één consult en typisch een voorbeeld van hands-off. De volgende dag komen ze dan weer voor bijvoorbeeld oefentherapie in de gym. 

Naast een kleine oefenzaal met een paar behandelbanken, een hometrainer, een paar 'spiermachines', enkele loophulpmiddelen, een loopbrug, wat ballen en balansborden is er nog de afdeling Peadiatrics, oftewel Kinderen. Het gekrijs van de kleine koters is dan over de hele afdeling te horen, best irritant soms. 

De eerste week heb ik veel geobserveerd, wat hulp verleent of zelf een patiënt met eenvoudige problematiek behandeld. Het is bijzonder om te zien hoeveel onderbeen fracturen (tibia, femur) voorbij komen: allemaal veroorzaakt door ongelukken in het verkeer en (bijna) allemaal met mannen in de hoofdrol. Wat me trouwens niks verbaast. 

Dag 9 & 10 - Trincomalee & Nilaveli 

Weekend! In de bus naar de oostkust. De busreis an sich is al een hele belevenis: propvol, muziek aan, snikheet, continue toeterend, slingerend door het verkeer en vooral heéél goedkoop. Voor 120 km betaal je 150 Rupees (nog geen € 1), Je levert dan weliswaar wel in op comfort en veiligheid, maar om te leven als een local moet je je ook gaan gedragen als een local ;-)

In zee ligt een idyllisch eilandje, Pigeon Island. Daar hebben we gesnorkeld, wat ik nog nooit gedaan had maar wat was het mooooi! Bij de eerste vis moest ik meteen denken aan mijn kleurrijke Nike hardloopbroekje. Schildpadden, haaien, Nemo-achtige vissen, vieze kwalletjes, alles zwom onder je door. Eén verbeterpuntje voor de volgende keer snorkelen: rug insmeren, want die gloeit nu twee dagen later nog steeds.

We ontmoetten backpackers in de avond en dronken bij het kampvuur aan zee het lekkerste bier dat ik ken (Lion Beer). Op de terugreis bezochten we de Cave Temple in Dambula. Op blote voeten en met bedekte benen liepen we langs de uitgehakte stenen budhas in de grotten. Best indrukwekkend.

Na een enerverend weekend (waarin er ook aan studiedingen gewerkt moest worden) was ik blij dat ik weer in mijn eigen (stapel)bedje kon duiken. Op naar de tweede week!

Foto's → Album #2