#5 - Vitamientjes

විටමින් - Vitamine 1) organische, in voedsel voorkomende stof, onmisbaar voor het lichaam: men onderscheidt vitamine A, B, C, D, E, K enz.

Misschien lijkt het alsof de tijd vliegt. Toch voelt dat niet altijd zo. De dagen beginnen vroeg: als de zon haar licht over Sri Lanka uitrolt, doe ik mijn ogen open. Na het ontbijt vertrek ik met een clubje medestudenten in de tuktuk (want ziekenhuis is >20 min lopen) naar het General Teaching Hospital om daar op de Reumatology afdeling patiënten te zien. Ik ben inmiddels in Kandy aanbeland. 

Na een soms drukke, soms rustige werkdag (nooit echt een pijl op te trekken) eten we met z'n allen vaak iets lekkers maar af en toe ook net iets té pittig voor onze zoete Europese tongetjes. De kok vertelde overigens dat hij een aantal jaar in de keuken van het Hilton in hoofdstad Colombo heeft gewerkt. Dan doe je wel iets goed. Maar hoe geraffineerd hij ook te werk gaat, ik verlang regelmatig gewoon naar een lekkere vette pizza, patatje mayo of simpelweg broccoli met aardappeltjes uit de oven. Zo had ik vandaag van elk schaaltje pittig eten een theelepel geproefd, vervolgens de deegachtige wraps - waarvan ik de Singalese naam vergeten ben - op mijn bord gelegd en er suikerstroop op gedaan alsof het de pannenkoeken van pake & beppe waren. Ik ben misschien de grootste culinaire barbaar die er is. But at least I tried.

Na het avondeten is er tot bedtijd niet veel te doen. Een spelletje, een aflevering van Suits, wat studeren, dagboek bijschrijven of de roommates beter leren kennen. Dan houdt het wel op. 's Nachts op pad gaan is hier als toerist en in het bijzonder als blanke dame niet het meest verstandige idee. Tenzij je van buitenproportioneel veel aandacht van donkere mannen houdt, dan ben je hier natuurlijk op de goede plek ;-)

Ik merk dat ik het op sommige momenten best wel lastig heb. 'Wat loop je nou te zeuren', hoor ik iedereen denken. Het is toch 24/7 zomer, de omgeving is prachtig, de mensen over het algemeen vriendelijk en het eten heerlijk?! Ja, dat kan ik zeker niet ontkennen. Maar wat heb je aan goudgele stranden, hoge palmbomen, fruitsapjes en lots of vitamine D als vitamine L(ove) en F(amily/friends) ontbreken?

Het gebrek aan deze essentiële vitaminen gepaard gaande met slechte nachten en gek voedsel gaat inmiddels een beetje z'n tol eisen. Althans, ik heb m'n eerste verkoudheid met wat keelpijn en een koortsblaar te pakken. Of is het algehele malaise? Nee, ik heb echt geen dokter nodig om een diagnose te stellen. Het heet homesickness.  Wist ik veel dat míj dit zou overkomen. Wist ik veel dat ik daar zo gevoelig voor zou zijn. Wist ik veel dat het je soms echt letterlijk ziekig kan maken. Wist ik veel. Nu weet ik het. 

Goed, na dit sentimentele intermezzo tijd voor de feiten ;-)

Dag 25 t/m 30 - See you later, Anuradhapura

Maandagochtend kwam ik met een verbrand hoofd aan in het DPM. M'n collega's wisten niet wat ze zagen: What happened with your face?! Ze dachten namelijk dat alleen Britten met hun witte huid konden verbranden... 

Ik mocht naar de MICU (Medical IC) waar vooral patiënten met vergiftiging (al dan niet met suïcidale oorzaak) liggen. Ook lag er een vrouw met transversale myelitis waarvan de onderste ledematen aangetast waren. Eindelijk mocht ik, na een aantal weken van observatie, ook zelf chest fysiotherapie geven i.c.m. mobilisatie om DVT (diepe veneuze trombose) te voorkomen. Op de fysiotherapie afdeling zag ik een neurologische patiënt van 24 met een hemiplegie (halfzijdige verlamming). We gingen met een voetbal aan de slag om zijn spierkracht, coördinatie en balans te trainen. Hij was een maand niet naar oefentherapie gekomen maar is de rest van de week elke dag geweest. Niet perse mijn primaire doel, maar toch mooi om op die manier de therapietrouw iets te verhogen ;-)

Een andere vrouw met osteoartritis zat op de hometrainer maar had werkelijk geen idee hoe ze moest fietsen. Inderdaad, de week ervoor een vergelijkbaar geval, Het verschil bij deze vrouw was dat ze maar niet snapte dat de trappers rond moesten in plaats van heen en weer. Na 10 minuten assisteren en haar voet begeleiden in de rondte raakte mijn geduld op. Haar man was er bij en heeft haar maar verder geholpen, terwijl ik naar een andere patiënt ging.

Leeftijd inschatten blijkt hier trouwens een ingewikkeld ding. De meeste Singalese mensen schatten mij in op 20 (bedankt). De vervolgvraag is standaard: Are you married? Als ik dan vertel dat ik wel een vriendje heb, snappen ze vaak niet waarom ik niet getrouwd ben. Ik ben tenslotte toch al 27 jaar?

De laatste ochtend in het ziekenhuis was bijzonder: ik liep de kantine in waar 5 van de mannelijke fysio's 'als teken van vriendschap' gezamenlijk aan het ontbijten waren. Ontbijten betekent hier uit een gevouwen krant rijst met curry eten - met de handen. Ze hadden echter niet een pakketje voor zichzelf, maar bogen zich met z'n allen over 1 bundel van rijst. Het zag er zowaar knus uit. En ook een beetje raar. Ik had taart gehaald voor de collega's en na wat dankwoorden te hebben uitgewisseld werd ik door iedereen bedankt voor mijn party. 

Crossen door Colombo

Het weekend dat volgde was chaotisch: ik moest 'even' op en neer naar Colombo om mijn visum te verlengen. Dat 'even' betekende letterlijk anderhalve dag incluis overnachting. Want de Express trein die sneller zou moeten gaan dan de reguliere Intercity deed er precies even lang over, namelijk 6 uur. En dat alles omdat ie zo nodig maximaal 25 km/u wil rijden, om elk wissewasje moet stoppen, soms in z'n achteruit gaat of er honden, koeien of mensen over het spoor lopen. 

In Colombo (wat een smerige, drukke, ongezellige, Europees-achtige stad) aangekomen plukte een tuktuk driver mij letterlijk van het station. Ik heb met mezelf een regel afgesproken dat ik nooit met de eerste-beste-tuktuk-meneer mee moet gaan. Maar, ik was moe, ik wilde graag naar mijn hotel, dus fuck it. Hij bleek alleen net zo dom als hij eruit zag. Kon geen Engels (behalve als het over geld ging), was niet in staat om mijn navigatieapp te volgen en bleek ook nog eens een idioot in het verkeer. Zo belanden we bijna onder een bus en nadat we een afslag gemist hadden besloot hij in z'n achteruit (!) op een drukke rotonde tegen het verkeer in terug te manoeuvreren naar de juiste afslag. Spannende tijden weer. 

Eenmaal aangekomen bij het beoogde adres van mijn guesthouse kreeg ik een Jaffna dejavu: geen spoor van het hotel. Toch niet weer hé..? Na een telefoontje met de eigenaar bleek - gelukkig - dat we 1 straat verderop moesten zijn. Het guesthouse was heel knus en één van de eigenaren bleek een jaar in Nederland te hebben gewoond dus dat schept al snel een soort van band.

De volgende ochtend liep ik blijkbaar wat verdwaasd rond bij het gebouw van de Immigration Office, daar waar ik mijn visum moest verlengen, want vanuit de menigte gebaarde een man in pak dat ik hem moest volgen. Ik, altijd een beetje achterdochtig, besloot hem maar te volgen. Hij zei niks, hij leidde me naar de liften, stapte in, drukte op '4th floor' en gebaarde dat ik daar eruit moest. En inderdaad, dat was precies waar ik moest zijn! Die behulpzaamheid is kenmerkend voor de bevolking hier. Kunnen Hollanders soms nog wat van leren. 

Dag 31 - It's been a month!

Na een lange reis terug naar Anuradhapura moest ik op zondag mijn 'thuis' van de afgelopen weken gedag zeggen. Bittersweet. Met een busje werd ik naar het Work the World huis in Kandy gebracht. 

Kandy, eerste indruk. Wat een chaos. Wat een verkeer. Wat een mensen. Wat een toeristen ook ineens. Wat een wereld van verschil. Hoewel ik in eerste instantie enorm uitkeek naar een andere omgeving, mis ik de rust van Anuradhapura. Wat ik overigens niet mis, zijn de wilde honden. En het hete weer daar in het Noorden. Het is hier in Kandy overdag en 's avonds een stuk aangenamer en de honden lijken zich te verstoppen in de straten van de arme achterbuurtjes. 

Mijn kamer deel ik met 1 ander Brits meisje, het huis is lekker vol (12 stuks) en het uitzicht op het meer is fantastisch. 

Details over week 5 volgen later!

Foto's → Album #5