#6 - Knock knock

Week 5, dag 32 t/m 37- General Teaching Hospital, Kandy

Wat een verschil met het DPM (Department of Physical Medicine) in Anuradhapura. Het is hectisch en lijkt onoverzichtelijk omdat het deel Elektrotherapie random is verspreid over de afdeling, waardoor er weinig ruimte is voor andere behandelbanken en dus manuele handelingen. Er zijn geen faciliteiten zoals je die normaal verwacht in een gym en het is bomvol met mensen: fysio's, student-fysio's, minor staff, patiënten met 1, 2, of 3 familieleden - en ik. 

De eerste week werd een week van vooral observeren en integreren. Oftewel, veel kletsen met de fysio's en mezelf 'aanbieden' en een vertrouwensband opbouwen. Precies zoals dat normaliter ook zou moeten gaan met patiënten.

Dan de casussen. De eerste dag kwam er een patiënt binnen in een lang wit gewaad omringd door vier politiemannen met dikke guns. 'Dat zal vast één of ander belangrijk persoon of heilige man of zoiets zijn,' dacht ik. Hier in Sri Lanka is tenslotte van alles mogelijk. Totaal verkeerde gedachtegang. Want wat bleek: het was een topcrimineel uit de gevangenis die wat pijn ervoer in z'n pols en een afspraak had. Oeps. 

Verder zijn er heel veel patiënten met (uiteraard) fracturen, triggerpoints overal en nergens, schouderproblemen, cervicale spondylose ("versleten nekwervels") en (lage) rugpijn. Deze patiënten denken allemaal baat te hebben bij een vorm van Elektrotherapie voor pijnreductie. Hoewel de meeste fysio's hier aardig vernieuwend zijn in hun denken stoppen ze deze patiënten toch 9 van de 10 keer weer onder een infraroodlamp of sluiten de draadjes aan voor IFT (interferentie therapie). Als ik vraag naar de reden hiervan, antwoorden de fysio's dat ze manuele therapie meer effectief vinden (want meer evidence) maar als de patiënt vraagt om Elektrotherapie ze dit laatste altijd geven, anders komen de patiënten niet meer opdagen. Iets met een placebo-effect. Het is blijkbaar erg lastig om het systeem te veranderen. 

De patiënten brengen bijna altijd hun X-Rays (röntgenfoto's) mee en hoewel ik die nooit heb leren lezen, is het wel reuze interessant om te bekijken en ik merk dat het steeds iets beter lukt om ze te interpreteren. Zo was er een jongedame van 24 met rugklachten. De orthopeed had haar doorverwezen naar de fysio. Samen met de andere fysio-studenten gingen we met deze casus aan de slag. We bekeken de X-Ray en wat mij meteen opviel was dat er veel botvorming was tussen de ruggenwervels, terwijl dat er niet hoort te zijn. Althans niet op die leeftijd. Ik moest meteen denken aan Bechterew (bamboo spine) want de eerste klachten daarvan komen vaak tot uiting tussen 20-30 jaar. Dus na overleg met de anderen heeft de fysio haar teruggestuurd naar de orthopeed voor second opinion. De uitslag ervan weet ik niet, maar het voelde toch wel een beetje goed om dat soort dingen enigszins te kunnen zien.

Aan het einde van de week kwam er een man binnen die de avond ervoor zijn clavicula (sleutelbeen) uit de kom had na een val van een dak. Aangezien de clavicula op dat moment nog steeds gedisloceerd was, had ik weer iets interessants om te bekijken en te onderzoeken. Vanwege zijn pijn en forse verplaatsing mocht hij eerst even langs de orthopeed en daarna pas weer terugkomen. 

Inmiddels kan ik ook weer wat nieuwe termen aan mijn (Engelse) jargon toevoegen:

• Knock Knees = X-stand van knieën
• Bowl Knees = O-stand van knieën 
• Mobile Sucker (by far the grappigste) = mobiel apparaat om sputum uit de longen te zuigen
• Leave Day = verlofdag

Het is grappig om te merken hoe snel je na een tijdje in het buitenland overschakelt naar het Engels. Zo merk ik dat ik af en toe niet meer op Nederlandse vertaling van simpele woorden kan komen als ik met vrienden of familie spreek. Of dat ik soms in het Engels ga denken. Zo praatte ik laatst met m'n moeder en toen haalde ik Fries, Engels en Nederlands door elkaar. Zeer confusing, snapst wol?

Buiten werktijden

Ik moest erg acclimatiseren in Kandy (met z'n heilige meer waarin heel veel vis zit en niet in gezwommen mag worden). Wennen aan het huis, aan de mensen en aan de stad. Kandy is zoveel meer op toeristen ingericht dan Anuradhapura. De prijzen zijn hier bijvoorbeeld ook drie keer zo hoog. Daarnaast is er een grote shoppingmall, een Pizzahut, een KFC, Dominos en in de schappen liggen o.a. Lays en Pringles. En eigenlijk vind ik dat helemaal niet leuk. Inmiddels voel ik me best wel een local (ook al beschouwen de locals me nog niet zo) dus dan zijn Westerse toestanden en producten echt niet zo aantrekkelijk. 

Het enige waar ik geen probleem mee had was het klimaat hier: het regent hier dagelijks en het is een stuk frisser dan Anuradhapura. Ik merk dat ik het zelfs soms 'koud' vind terwijl het dan 25 graden is met wat wolkjes. Ik ga me nog maar niet voorstellen hoe het zal zijn als ik straks terug in Nederland ben...

Ik viel met mijn neus in de boter toen ik aankwam: middenin een grote groep van 12 andere meiden die al iets langer in het huis zitten. Ze hadden direct een weekje vol activiteiten gepland dus ik had mezelf maar even ingetekend voor dit programma.

Dus wild water raften, naar de White Budha, Kandy View Point, BBQ en cocktails bij één of ander chill hotel (zo chill dat ze hem ook direct maar Slightly Chilled genoemd hebben) it was! Vlak voordat we vertrokken naar de rivier probeerde één van de personeelsleden me nog bang te maken door te vertellen dat er laatst iemand verdronken was. Ik kreeg er iets minder zin in. Maar hé, ik ben toch stoer en dapper dus ik ga gewoon (voor de duidelijkheid: dat ben ik echt niet altijd, maar probeer ik mezelf maar in te praten). Toegegeven, ik was best zenuwachtig. Maar wat was het awesome!! Ik zou het zo weer 10 keer doen. Na drie flinke stroomversnellingen (die minder eng waren dan ik verwachtte) kwamen we in rustiger water waar we uit de boot klommen en op onze rug in onze zwemvesten heerlijk met de stroom mee dreven. Genieten!

In het weekend vertrok de groep naar Galle. Ik besloot verstandig te zijn en mijn opkomende verkoudheid / griep niet de baas te laten worden en bleef in het huis. Een goeie keuze: zaterdagochtend werd ik rond 12.00 uur wakker. Voor de eerste keer in 5 weken een beetje uitslapen was stiekem toch wel heel lekker. Na wat gestruin in de stad en een nieuwe elephant pants rijker voelde ik me alweer wat fitter. Op zondag ging ik voor een hardlooprondje rondom het meer, dus ik kon op veel bekijks rekenen. In elk geval weten de mensen nu ook dat Tritanium bestaat als ze goed genoeg zouden kijken ;-)

De tweede week zouden er een aantal IC bezoeken op de planning staan, fijn voor de variatie!

Foto's (volgen)