#9 - Recap 2.0

Week 9 

De een-na-laatste week tijd voor een kijkje op de Orthopeadic Ward. Samen met een mannelijke fysio, die overduidelijk interesse had in één van de verpleegsters, bezochten we patiënten met voornamelijk femur-/tibia-/patella-/humerusfracturen en total knee of hip replacement. Ik mocht zelf patiënten behandelen en mobiliseerde ze passief of geleid actief en gaf ze oefeningen voor hun herstel. Ik vroeg naderhand nog aan die fysio of hij die verpleegster wel leuk vond. Hij moest gniffelen en beaamde het. Vervolgens vroeg ik of ie een vriendin had of al getrouwd was, waarop hij na enig aarzelen antwoordde dat hij een vriendin had. Dus ik vroeg naar de lengte van hun relatie en haar naam en ook daar moest hij weer lang over nadenken. Het was wel duidelijk hoe de vork in de steel zat ;-) 

Ook was ik nog twee dagen te vinden op de Reumatologie afdeling. Met name patiënten met Reumatoïde Artritis (R.A.) liggen daar. Soms liggen er ook neurologische patiënten aangezien er niet voldoende plek is op de Neurologie Ward. De fysio die mij daar begeleidde vertelde dat er in Sri Lanka veel fake fysio's zijn. Oftewel mensen die niet gekwalificeerd zijn maar zich wel uitgeven als fysio. In de praktijk doen ze niet veel meer dan masseren maar ondertussen troggelen ze wel geld af van arme mensen die erin geloven dat hun therapie werkt. Hetzelfde probleem schijnt er te zijn bij de 'Ayervedic Docters ' (homeopathische artsen). Iets wat lastig is om te ondervangen. 

Na de laatste evaluatie momentjes met zowel mijn supervisor in het ziekenhuis als mijn docent van de Hanze was het wederom weekend en tijd voor some fun!

Galle 

Met een groep van 6 man (deze week waren er weer 3 nieuwe Britse Verloskunde studenten gekomen) reisden we af naar het strand van Unawatuna Beach in het zuidwesten. Daar beleefden we een heerlijk weekend op het goudgele strand, had ik een gratis jetski rit geregeld en bezochten we in de avonden de meest knusse barretjes voor wat chillings. Ons bezoekje aan het stadje Galle (met Dutch fort) viel letterlijk in het water, want eenmaal op de muur van het fort geklommen begon het keihard te regenen. We besloten de dag erop terug te komen voor een tweede kans. Maar de volgende ochtend was het minstens zo nat weer dus sloegen we Galle over. Op de terugweg naar Kandy bezochten we nog een Turtle Sanctuary, een asiel voor schildpadden waar ook 'gehandicapte' beestjes werden opgevangen.

Daarna reden we langs het Tsunami Museum, dat samen met een Nederlandse vrouw is opgezet in één van de huizen aan de kust die door de tsunami van 2004 verwoest was. Heel veel aangrijpende foto's van de tsunami zelf hingen daar, van families die geen flauw idee hadden wat er met de zee gebeurde, van alle verwoestingen die het water had aangericht en van slachtoffers die verspreid langs de kust lagen. Hoewel de meeste slachtoffers in Thailand en omliggende landen vielen, zijn er in Sri Lanka toch nog in totaal 50.000 mensen omgekomen door de tsunami. Behoorlijk shocking. Er stonden ook schrijnende verhalen over ouders die nog steeds op zoek zijn naar hun kinderen, want veel mensen zijn nooit meer gevonden. 

Week 10 - Counting down

De laatste week stond in het teken van alles afronden en afscheid nemen van iedereen. Gek is dat toch, dat ik halverwege m'n verblijf zo'n heimwee had en graag terug wilde maar dat ik de laatste weken mede door de mensen om me heen heel erg thuis ging voelen in Kandy. Ik kende de straten, het ziekenhuis, de supermarkt, de snelste wandelroute naar huis, de busstops, ik wist hoe ik over een goeie prijs kon onderhandelen, ik had door hoe ik met opdringerige locals om moest gaan, ik kende de hotspots van de stad en wist waar ik het goedkoopst de lekkerste fruitjuice kon halen. Ondanks dat ik me na al die tijd zowaar een local voelde, beschouwde geen enkele local me als één van hen. Weer een illusie armer. Want natuurlijk bleven ze gewoon staren, dingen roepen, achter je rug om fluisteren en vragen om selfies. Puur omdat je er ánders uitziet dan hen. Ik vraag me ook af of dat ooit zal gebeuren als Europeanen of Westerlingen emigreren naar een ontwikkelingsland met andere religie en culturen. 

De laatste dagen in het ziekenhuis liep ik mee op de Surgical Ward (ik was al eerder op de Surgical IC geweest) waar met name 2 patiënten met tweede- en derdegraads verbrandingen me bij zijn gebleven. De ene vrouw van 19 jaar had een ongeluk gehad met heet water en was van haar nek tot aan aan haar bovenbenen letterlijk open. We kwamen de afdeling binnen op het moment dat ze wound dressing bij haar deden en ze schreeuwde het uit van de pijn. Dat ging echt door merg en been. De andere dame was iets ouder en had geen ongeluk gehad maar zichzelf in de fik gezet om zo suïcide te plegen. Wat ik van het verhaal begreep is dat zij en haar man ruzie hadden en ze daarna zo wanhopig en boos was dat ze zichzelf wilde verbranden totdat haar dochter (die naast haar bed stond) haar vond en haar wist te 'redden'. 

Op de male ward lagen vooral patiënten met flinke wonden of geamputeerde lichaamsdelen. Een van hen was een diabetisch patiënt maar niet goed gereguleerd waardoor zijn linkerbeen geamputeerd moest worden (na infecties en blaren die niet meer heelden). Ze hadden het verband er even kort afgehaald en zo kon ik letterlijk het been binnen kijken. Maar ook dat deel was geïnfecteerd dus het zag er op z'n zachts gezegd nogal afgrijselijk uit: femur met omliggende spieren, bloed en geel pus ten teken van infectie. Ook zijn andere been had inmiddels wonden die slecht heelden dus de prognose voor dat been wat betreft functionaliteit was ook vrij sober. 

In de stad, op de Central Market, kun je dus heel goedkoop hele mooie kleding laten maken. Dat wilde ik ook wel eens doen, dus ik heb van rode zijde een long dress in elkaar laten zetten. Heel erg mooi en iets wat ik waarschijnlijk niet zo vaak aan doe, maarrrr nu heb ik wel eindelijk mijn eigen handcrafted rode jurk (iets wat ik al lang wilde)!

Ik had veel thee (niet: thea...) en andere presentjes in mijn tas dus ik moest plek maken. Ik besloot om veel van mijn kleding die ik uit NL had meegenomen maar ook kleding die ik in Sri Lanka gekocht had weg te geven. In een tuktuk ben ik naar de armste sloppenwijk van Kandy gereden en heb daar mijn zak kleding weggeven. De mensen waren nogal argwanend: "Whats your price?" Ik zo: "Take it, it's free!" Op een gegeven moment ben ik maar weggelopen. Ik denk dat ze er wel blij mee waren :-)

Na een laatste knuffel met mijn supervisor in het ziekenhuis (met kadootje toe) een flinke hugg met mijn huisgenootjes en bedankje aan de mensen van Work the World was het tijd om te vertrekken. Ik merkte dat ik verheugd was maar voelde me tegelijkertijd ook wel een beetje verdrietig (dat ik natuurlijk niet heb laten zien aan mijn huisgenoten). Na een lange reis, maar dankzij mijn slaappil heerlijk geslapen, kwam ik aan op Schiphol waar mijn lieve familie en vriendje stonden! Hallo Nederland, hallo herfst. Het voelde nog wat surrealistisch. Alsof ik 10 weken in een ander tijdperk heb geleefd. Maar wat was het bijzonder, onvergetelijk en iets wat ik never zal regretten :-)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dit was mijn 'grote avontuur'. Iets wat ik mijn hele leven - sinds middelbare schooltijd -  al wilde zit erop. Voor nu dan. Want het wonen en reizen in een compleet ander land met totaal nieuwe cultuur kriebelt, inspireert, trekt en prikkelt me. En wat heb ik alweer zin in een volgende trip, al dan niet over zee! Wie weet waar die naar toe gaat. En wie weet dat ik daar dan weer over ga schrijven. See ya!

De laatste foto's staan in album #7, #8 en #9.