#8 - Tea, train and trails

Alweer een dikke week terug van weggeweest. De eerste zak chocoladepepernoten is al achter de kiezen. Idem dito voor croissantjes met kaas, (eindelijk weer bruine) broodjes hagelslag, lekkere kom snert, zak gemixte RedBand snoep, gekookte aardappelen met jus en al het andere heerlijke eten wat hier altijd uit de schappen puilt in de supers. 

Verder wel weer wennen zeg! Acclimatiseren kun je leren. In de eerste plaats natuurlijk aan het weer, maar ook aan alle Nederlandse dingetjes en gebruiken. De stiptheid van afspraken, de orde op de weg, het geduld in de rij bij de supermarkt. Aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant mis ik gek genoeg soms het chaotische, ongeplande Carpe Diem leventje van Sri Lanka.

Mijn plan om elke week een blog online te gooien is faliekant mislukt. Mezelf een beetje kennende had ik dat van tevoren kunnen weten... Maar hé, doelen zijn er ook om bij te stellen ;-) Daarom een poging om per week/per blog de hoogte (en diepte)punten van mijn laatste tijd in Sri Lanka samen te vatten. Want er gebeurde nog best veel!

Week 8 - New house, new friends

Na elke verhuizing was het voor mij weer wennen aan de nieuwe omgeving. Dus ook bij dit huis. Eerst vond ik er niks aan, voor mijn gevoel werden we ergens weggestopt in een buitenwijk van Kandy. Even lopen naar het centrum zat er niet meer in (45 min wandelen) en naar het ziekenhuis was het dubbel zo lang met de bus. Gelukkig kreeg ik nieuwe huisgenoten met wie ik goed overweg kon. Eén van hen, de Amerikaan Ryan, was de meest hilarische persoon die ik daar ontmoet heb. Hij wist altijd iedereen met zijn gekke gedrag of idiote grapjes aan het lachen te maken. Zo ook mij. Het maakte mijn laatste weken een stuk ontspannender. En don't worry, ik ben niet verliefd op hem geworden: he was more into guys than girls. Hij bleek ook sportief (en fanatiek) dus in de middag deden we vaak samen een bootcamp workout op het parkeerterrein voor huis. 

Soms, als ik wakker werd om 04 - 05 AM, hoorde ik vage, zangerige geluiden van buiten. Omdat mijn nieuwsgierigheid uiteindelijk won van mijn slaap ben ik maar eens gaan kijken waar dat geluid vandaan kwam. Wat bleek: in de hele stad hangen luidsprekers waar locals (boeddhisten) lofliederen of heilige teksten door voordroegen. Dat wist ik al, maar niet dat ze daar zo absurd vroeg mee begonnen. Eén van mijn huisgenoten noemde het indoctrinatie. De ander vond het lachwekkend. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest vinden. Dus ik plugde mijn oordoppen in en deed een nieuwe poging tot slapen.  

Hospital stories

In het ziekenhuis was het tijd voor de kinderafdeling. Ik mocht 2 dagen mee naar de PICU (Pediatrics IC) wat best wel heftig was om te zien. Er lag een prematuur kindje met meningoencephalitis die aan de beademing lag en lichte chest fysiotherapie kreeg. Op de neonatologie lagen 2 kindjes in de couveuse. Bij één van hen waren de artsen bezig met infuusjes aanbrengen, bij de ander was de moeder borstvoeding aan het geven. Geen tijd voor fysiotherapie, dus dat betekende later terug komen.

Wat ik overigens bijzonder vond om te zien was dat al het personeel lichtroze doktersjassen droeg in plaats van wit, blauw of groen. Overigens geen enkele mannelijke arts te bekennen daar. Of dat aan de kleur van de kleding lag was me niet duidelijk ;-)

De dagen erna bevond ik me o.a. op de Medical Ward, de Oncology Ward en de Skin Ward. Die laatste is er bijv. voor patiënten met Lepra. Lepra is een (niet-Westerse) besmettelijke aandoening van de zenuwen, die door de ontsteking dik aanvoelen. Daarnaast is er verkleuring / verandering in de huid te zien. Als fysio zijn we daar bij om de functie van de spieren zoveel mogelijk te behouden. 

De Oncologie afdeling was zeer schrijnend om te zien. Niet alleen de patiënten maar ook de kleine ruimte waar ruim 60 patiënten in gepropt moesten worden. Aangezien niet alle patiënten op de bedden pasten, waren er plastic tuinstoelen aan de voet van het bed neergezet die als 'bed' dienden. Ik vroeg voor de zekerheid nog even na of dat misschien stoelen voor de bezoekende familie waren, maar nee. En daarna dacht ik alleen maar: 'Dan heb je dus al kanker en kun je niet eens normaal plat liggen'. Zo ontzettend treurig. Een patiënt met een hersentumor die halfzijdig verlamd en spastisch was moesten we daar mobiliseren. Zijn zoon stond er naast en die hebben we geprobeerd uit te leggen hoe je de extremiteiten kunt stretchen om zo o.a. contracturen te voorkomen. 

De laatste dagen van die week liep ik mee op de CICCU (IC Cardiologie) en in de middag stond ik bij de 'Cardiac Rehab'. Dit is een oefengroep voor hartpatiënten waarbij testen, oefeningen en educatie wordt gegeven. Die voorlichting bestaat dan uit een powerpoint-presentatie gegeven door een cardioloog. Was alleen wel in het Singalees dus op de illustraties na verstond ik er geen klap van. Na afloop van het oefenprogramma kregen alle patiënten een Herbal Thea bestaande uit knoflook en speciale bladeren en zag er meer uit als spinazie-crèmesoep (best lekker overigens). Hoogtepunt was het 'zoetje' dat ze bij de thee uitgedeeld kregen: "Kithul Jaggery". Mega zoet, bomvol pure suikers dus ik vroeg me af in hoeverre dat helend kon werken. Ze vertelden mij dat de stof in dit snoepje uit de stam van een of andere bijzondere boom gehaald werd. Volgens hen dus niks aan het handje maar louter gezonde (Ayervedic) voedingstoffen...

Ook de diabetici hebben zo hun eigen ideeën over hun gezondheid en leefstijl. Zo drinken sommige mensen (zowel patiënten als staff) hun thee apart van hun suiker. Dus wat ze doen: ze schenken thee in het kopje, maken hun handpalm nat met speeksel, strooien daar wat suiker over en vervolgens nemen ze om en om slokje thee en likje suiker. "Want als je de suiker ín de thee gooit is dat slecht voor je bloedsuikerspiegel, maar als je het los van elkaar neemt niet". Okeee.... 

Tea, train and trails

Weekend, dus tijd om meer van Sri Lanka te ontdekken! Samen met Ryan en Isabel (Australië) trokken we hoger de bergen in, werd ik onderweg weer eens wagenziek, gingen we op weg naar de kou (17 graden, brrr afzien) watervallen, theeplantages en veel meer prachtige natuur. We sliepen in een idyllische cottage en liepen in de vroege ochtend over een super mooie trail langs Baker's Waterfall richting World's End. Waar je dus mijlenver over Sri Lanka kunt kijken. Als het niet mistig is. Alsof je in de Alpen bent, maar dan een stukje oostelijker. Maar waar iedereen al voor gewaarschuwd had, bleek uit te komen: het was mistig dus no view. Helaas pindakaas. 

Na deze hike stapten we weer in onze taxi richting Ella, vanwaar we de trein terug naar Kandy wilden nemen. Het was nog steeds regenseizoen dus de regen kwam met bakken uit de hemel. Ik had een guesthouse geboekt en samen met onze driver navigeerden we daar naar toe. Door de regen waren de bergweggetjes een soort modderrivier geworden waar we met onze auto doorheen moesten komen. Eindelijk zagen we een bordje met de naam van ons guesthouse, met een pijltje naar een trap die meer leek op een waterval. Onbegaanbaar dus. Er bleek nog een offroad weg te zijn maar dat was letterlijk steen, gras, zand, water en modder. We kregen er allemaal een slecht gevoel erbij. Uiteindelijk besloten rechtsomkeert te maken en op zoek te gaan naar iets vriendelijkers (en iets dichter bij het centrum). Dankzij de driver hadden we een heel fijn plekje gevonden met idem fijne bedden. Na een nightcap  in de lokale bar "Chilled" (zolang er iets met 'chill' in de naam zit is het vaak goed) kon ik na 8 weken slapen onder een dun lakentje weer lekker 'onder de wol' kruipen. 

De volgende ochtend wandelden we vroeg naar het treinstation om tickets te halen. De dag ervoor bleek de trein 'volgeboekt' te zijn, maar omdat je uitspraken van locals soms met een korreltje zout moet nemen probeerden we het vandaag weer. We moesten tenslotte toch op één of andere manier terug naar Kandy. Dus wij vroegen netjes om 3 tickets en die waren 'ineens' gewoon beschikbaar. Ryan zei all "Never believe a Singalese man again"

Na een fantastische treinreis van liefst 7 uur met de mooiste uitzichten over bergen vol thee met veel stoppen en lang, heel lang stilstaan overal en nergens (Sri Lanka zit vol verrassingen, precies waar ik van hou. Maar niet heus) kwamen we 's avonds bekaf aan terug in Kandy. Tijd voor flink wat slaap en daarna nog maar 2 weken → zie blog #9.