#7 - Should I stay or should I go?

Dag 35. Precies op de helft van mijn stageperiode. Hij begon alleen niet bepaald vrolijk. Ik kreeg een telefoontje van het thuisfront dat Beppe (inmiddels 96 jaar) was gevallen en haar heup had gebroken. Ondertussen lag ze op moment van spreken ook al onder het mes van de orthopedisch chirurg. Dat ging snel en dat was even flink schrikken. Helemaal omdat haar pols, die ze 4 weken eerder brak, net weer uit het gips was. 

En hoe ironisch: precies bij díe OK die ik enkele weken geleden in het andere ziekenhuis bijwoonde, precies die waar ze kop van de femur (bovenbeen) gingen repareren, precies die waar ik niet goed van werd, precies dat had mijn Beppe nu dus ook... 

Het lastige van deze hele situatie was dat ik op dat moment vooral bij mijn familie wilde zijn en Beppe even kunnen zien. Deze hele stage, het ziekenhuis, de mensen, echt niks kon me meer schelen. Als ik iets geleerd heb in de tijd dat ik hier zit, is het wel hoe belangrijk familie en vrienden voor mij zijn. Ik realiseerde me ook dat ik zelf veel patiënten in het DPM zag met femur fracturen, maar de enige patiënt die ik op dat moment wilde behandelen was Beppe. Kortom, mijn heimwee steeg weer tot de max. 

Maar what to do? 1-2-3 halsoverkop teruggaan was een optie, en dan? Ik zou persoonlijk weinig kunnen bijdragen aan haar genezing. Maar het enige wat ik wilde was in de buurt zijn en niet 8000 kilometer verderop op een eilandje in de Indische Oceaan zitten. Want dat voelde oneerlijk en egoïstisch. Ik stond echt op het punt om mijn vlucht om te boeken en zsm naar huis te gaan. Gelukkig knapte ze na verloop van tijd weer wat op en inmiddels is ze ontslagen uit het ziekenhuis en revalideert ze in een verpleeghuis. Wel heb ik besloten om mijn laatste 3 weken backpacken te skippen en na het afronden van mijn stage rechtstreeks naar NL terug te gaan.

Week 6 & 7 - Hospital Life 

Tijd om een kijkje buiten het DPM te nemen. De eerste dag stond een bezoek aan de SICU (surgical ICU) op de planning. Een vrouwelijke fysio van 40 jaar (die eruit ziet als 25) begeleidde me die dag. We praten op weg naar de IC wat over onze levens en ik vroeg of ze getrouwd was. Ze vertelde vervolgens dat ze een man had die in prison was. Ik twijfelde even aan mezelf, had ik dat goed gehoord? Dus ik vroeg haar nogmaals hoe dat zat. Toen moest ze hard lachen en zei dat haar man in prison werkte als officier. Wist ik veel. Het ijs was in elk geval gebroken. 

Op deze IC lagen diverse patiënten, zoals een man met dengue fever met longcomplicaties, een vrouw met cardiomyopathie, een vrouw die sceptic was en in coma lag en een dame die een laminectomie moest ondergaan. Ook hier bestond de basis fysiotherapeutische zorg uit chest fysio en (passieve) mobilisatie van de ledematen. In de hoek was een isolatiekamer gemaakt, waarvan de toegang bestond uit 2 glazen schuifdeuren. Echter was 1 van deze deuren kapot en stond tegen de andere deur aangeleund. Het hele idee van 'isolatie' was zo natuurlijk verdwenen. Daarnaast zijn de bedden niet zoals wij die gewend zijn in Nederland; bij eén van de patiënten was het zijhek met een stuk verband vast gemaakt aan het dichtstbijzijnde raam zodat het hekje niet naar beneden klapte. Zie je het al voor je?  

Knocked down 

De daaropvolgende dagen was het tijd voor één van mijn favo afdelingen: de Neurologie en de Neurochirurgie. Overigens bestaan de dagen op de IC's voor mij voornamelijk uit observatie, aangezien dit ernstige patiënten zijn en daarmee een grotere verantwoordelijkheid gepaard gaat in het geval er iets mis mocht gaan. Het ziekenhuis wil geen risico nemen. Op de NSICU (neurosurgical ICU) lagen een paar interessante maar ook heel treurige casussen. Zo lagen er 2 jongetjes, één van 12 en één van 14 jaar, naast elkaar met beide hersenschade na trauma. Ik heb de mogelijkheid om de patiëntendossiers in te zien en bij het jongetje van 12 stond: "Accidental wrapped a rope around his neck" terwijl bij de andere stond: "Coconut fell on his head". De één was in coma, de ander verlamd en cognitief fors aangedaan waardoor communicatie niet mogelijk was. Soms heb ik wel mijn vraagtekens bij die beschrijvingen en navraag bij de dokter leert dat er soms meer gaande was, maar dit simpelweg niet genoteerd wordt. Want hoe krijg je 'per ongeluk' een touw rond je nek die je vervolgens bijna van het leven beroofd....? Naast deze twee jongens lag een (voorheen zwangere) dame in coma waarbij stond: "Knocked down by a threewheeler" (=tuktuk). Het ongeboren kindje moest helaas weggehaald worden... 

Na de werkzaamheden op de IC vervolgde de fysio haar weg op de verpleegafdeling van Neurologie. Hier kon ik zelf gelukkig wat meer assisteren en bij sommige deels behandelen. O.a. veel herseninfarcten en -bloedingen, veel GBS (Guillan Barre Syndrome) en een aantal patiënten met fracturen in de wervelkolom waarna ze (deels) verlamd raken. Samen met de fysio liepen we mee op de 'wardround' (visite lopen) met de zaalartsen, de neuroloog, de neurochirurg en een hele achterban van zusters. Met z'n veertienen liepen we langs de patiënten en de neurochirurg probeerde mij er (iets te) goed bij te betrekken. Zo stonden we aan het bed van een 27-jarige jongeman die een hersenbloeding had doorgemaakt. Ik stond wat achteraan, hard m'n best te doen om niemand in de weg te lopen, totdat de neurochirurg zich ineens tot mij richtte: "Hoe kan het dat deze patiënt op zo'n jonge leeftijd al een hersenbloeding heeft? Wat denk je dat er aan de hand is?"  Stond ik dan met m'n mond vol tanden. Help, ik ben toch geen dokter? "Eeeeeeeeh" en toen gingen mijn hersens even heel snel denken. Het enige wat ik kon verzinnen was iets in de trend van: "Misschien een genetische afwijking?" Zegt de neurochirurg: "Ja, dat klopt. En weet je toevallig ook de naam er van?" Ik had werkelijk geen idee en dat zei ik ook.  Maar was stiekem wel trots dat ik in elk geval iets snapte... #kudos (Voor de geïnteresseerden: de patiënt had 'Marfan's Syndrome'). 

Medical Wards 

Op één van de ochtenden, wanneer we met tuktuk naar het ziekenhuis gaan, zit er al een schooljongetje in van een jaar of 7. De tuktuk is van zijn vader (de driver) en die brengt hem naar school. Daarna verdiend zijn vader dus geld met het rondscheuren in deze levensgevaarlijke gekleurde projectielen. Het jongetje kon verbazingwekkend goed Engels dus we kletsen wat met hem. Hij ging naar een Engelstalige school, die begint om 7.30 en elke dag eindigt om 13.30 uur. Ik vroeg hem of ie wist wat ie wilde worden, zegt ie: Ja, een advocaat. Volgens mij wordt ie een hele goeie. 

Op de Medical ICU (die ik overigens één van de schoonste en qua voorzieningen één van de beste vond) was een heel divers scala aan patiënten. Er lag bijvoorbeeld een vrouw van 50 die een zelfmoordpoging had gedaan door zichzelf te vergiftigen (met pesticiden). Nadat familieleden haar hadden gevonden was ze naar het ziekenhuis gebracht waarna ze redelijk was opgeknapt. Totdat haar nieren het begonnen te geven, myocarditis en pneumonie ontwikkelde en brain hypoxemie had. Het zag er allemaal erg sober uit. De fysio gaf haar chestfysiotherapie en stimuleerde haar ademhaling met een 'ambubag' (een soort grote plastic ballon om meer lucht in de longen te kunnen pompen). Als deze ballon wordt aangesloten op haar tracheostoma betekent dat haar mechanische ventilatie er af gaat. Vervolgens is het belangrijk om goed de saturatie in de gaten te houden (als deze onder 85 komt stopt fysio met chest therapie). Bij haar daalde haar saturatie naar 59. De dokter zei ook al: deze dame had geen goede prognose. Aan de ene kant treurig, aan de andere kant, ze kwam in eerste instantie naar het ziekenhuis na een zelfmoordpoging...

Ik kan nog wel uren blijven typen over alle verschillende casussen die ik hier zie, maar dan wordt het zo'n lang verhaal hé. En een tip: als al deze medische termen te moeilijk worden, even Googlen - want ik ben in the end ook gewoon wat lui. 

Op vrijdagmiddag gingen mijn roommate Melissa en ik samen met drie andere fysio studenten (locals) naar de ijssalon. De afgelopen weken had ik samen met hen gewerkt en op hun laatste dag wilde ik ze trakteren (dat is hier gebruikelijk, ipv dat jij trakteert als je weggaat). Ik kocht voor hen alle 3 de grootste sorbet die er bestond en ze waren zo immens blij. Super mooi. Op de terugweg zagen we nog een witte vogel in het meer die een kleine slang probeerde op te eten maar behoorlijk moeite had met dat glibberige ding die nog leefde. Na 10 minuten observeren kreeg ie het eindelijk voor elkaar om z'n hapje in een beweging naar binnen te slokken. Slik. Wel een beetje gatver. Maar hé, dat is de natuur.

Chilly in Trincomali

In het weekend van week 6 was het tijd om optimaal te chillen. Met de hele club meiden gingen we richting het noordoosten, naar Trincomalee, het gebied waar ik ook mijn allereerste weekend was. Eigenlijk werd het een soort herhaling inclusief snorkeling (waar ik dit keer wél echt wat bangig was voor de haaien) maar ik zou het zo nogmaals overdoen. Het weer viel best tegen, maar ondanks wolkjes kreeg ik het toch weer voor elkaar om lekker te verbranden. We spotten naast al het moois in de onderwaterwereld ook nog enkele 'vliegende' vissen. Eén van mijn huisgenoten had de theorie dat dit kwam dat omdat ze dan werden achter na gezeten door haaien, dus daarna durfde ze de zee niet meer in ;-)

Onderweg zagen we binnen een halfuur twee keer de gevolgen van een fors ongeluk, waarbij bussen en vrachtwagens betrokken waren. De glasscherven lagen nog op het wegdek en de auto's stonden langs de kant. Het leek op een frontale botsing, want van beide voertuigen was de hele voorkant weg. Bizar hoe vaak dit toch altijd gebeurt en bizar om te merken dat dit net zo goed onze bus had kunnen zijn...  

Maar we zagen niet alleen treurige dingen onderweg, onze chauffeur spotte maar liefst twee keer wilde olifanten in de bosjes! En dat gewoon langs de snelweg. Erg gaaf om te zien.

Het tweede weekend (week 7) was verhuisweekend. Work the World heeft meerdere huizen in Kandy en ons huis ging dicht vanwege renovaties. Dus weer inpakken (laatste keer gelukkig!) en op naar weer een andere kamer. Samen met een lokale studente verpleegkunde gingen we naar de Botanical Gardens wat een zeer aangename afwisseling was met het veel te drukke Kandy. Melissa liep rond in haar sari (sarong) maar die viel steeds naar beneden. Op een gegeven moment was er een dame die haar wilde helpen. Dus die begon haar opnieuw aan te kleden. Blijkbaar was dat een attractie, want plots stonden er zo'n 20 mensen (locals) om haar heen foto's te maken. Ik denk dat zij nog nooit een blanke in een sari hebben gezien. Zelfs een toerist dacht dat hij iets bijzonders meemaakte dus die nam nog even een selfie met Melissa.

Na een pizza- en filmavondje met Melissa (we waren namelijk nog de enige 2 in het huis) was het tijd om week 8 te starten. Aftellen is in dit geval altijd makkelijker dan optellen, dus die laatste weken lijken gelukkig wel iets sneller te gaan. Bijna weer terug naar het lekker koude, frisse, natte, gure Holland.... Ik heb er echt heel veel zin in!